Święte Oficjum Sigmara. Część 4.

Codex Inquisition

Pod koniec XXV wieku powstała potrzeba unormowania działalności inkwizycyjnej. Zadania podjął się Wielki Inkwizytor Theneus I. Kodeks został spisany na początku roku AS2484, a ogłoszony 18 Sigmarzeita, w Katedrze w Altdorfie. Inkwizytor generalny był przekonany, że w ten sposób dostarczył potomnym dzieło, które umożliwi położenie kresu herezji oraz kultom zakazanych bogów i zapoczątkuje jurysdykcję wiary.

Kodeks składa się XXVI artykułów o następującej treści.

I. Inkwizytorzy mogą żądać złożenia przysięgi wierności i udzielenia wszelkiej możliwej pomocy od wszystkich, do których się zwrócą: przede wszystkim od ludu, ale szczególnie od notabli, namiestników oraz urzędników imperialnych. 

II. Inkwizytorzy muszą odczytywać upomnienie skierowane przeciw rebeliantom. 

III. Zawsze musi być udzielony okres łaski (trzydzieści lub czterdzieści dni), po to, aby pozwolić grzesznikom na opamiętanie się, a ludziom prawym na złożenie doniesienia. W ten sposób unikać się będzie: śmierci, więzienia, konfiskaty dóbr. 

IIII. Należy określić treść pytań oraz sposób ich zadawania podczas przesłuchania. 

V. Od osób, które przyznały się do winy, należy żądać wyrzeczenia się swych błędów i publicznego okazania skruchy. 

VI. Ustanawia się zakaz piastowania urzędów publicznych oraz posiadania beneficjów kościelnych przez heretyków i wyznawców zakazanych bogów (nawet jeśli okazali oni skruchę); ponadto zabrania się im noszenia eleganckich szat, broni oraz dosiadania koni. 

VII. Na heretyków, którzy uratowali się od stosu, nakłada się stosowne pokuty oraz obowiązek jałmużny - na rzecz Kultu Sigmara - w celu obrony wiary oraz prowadzenia kampanii wojennej przeciw wrogom Imperium. 

VIII. Tym, którzy wyznali swe winy po okresie łaski, wymierzone zostaną łagodniejsze kary, lecz w każdym razie surowsze niż tym, którzy uczynili to wcześniej. 

XIX. Dzieci heretyków, w wieku poniżej piętnastu lat, będące również heretykami, które wyznały swe grzechy, będą traktowane łagodnie ze względu na ich wiek. 

X. Heretykom, którzy ponownie popadną w grzech, zostaną skonfiskowane ich dobra. 

XI. Heretyk zaaresztowany na podstawie cudzego doniesienia, który następnie wyzna swe winy oraz imiona swych wspólników, zostanie ukarany karą dożywotniego więzienia, która to kara, za zgodą Inkwizytorów, może zostać złagodzona. Wyznawcy zakazanych bogów, a szczególnie Mrocznych Bogów Chaosu otrzymają łaski śmierci przed spaleniem, przez uduszenie lub ścięcie. 

XII. Heretyk, co do którego zachodzi podejrzenie, iż jest nieszczery w swej prośbie o wybaczenie grzechów, zostanie oddany świeckiemu wymiarowi sprawiedliwości, który wykonana na nim stosowną karę. 

XIII. Jeżeli ktoś został uniewinniony, lecz okaże się że kłamał w którymkolwiek punkcie swych zeznań, zostanie ponownie osądzony jako zatwardziały heretyk. 

XIIII. Zanim przystąpi się do procesu przeciwko osobie, która wyznała swe winy, obciążające ją zeznania świadków muszą być dokładnie przeanalizowane. 

XV. Jeśli istnieją niezgodności pomiędzy zeznaniami świadków a zeznaniami przesłuchiwanego, może być on poddany torturom. Jeżeli ktoś wyznaje swe winy podczas tortur, trzeba, aby potem potwierdził on swe zeznania po trzech dniach. Jeśli ich nie potwierdzi, można ponownie zastosować tortury. 

XVI. Aby chronić świadków, oskarżonemu nie można dać poznać ich tożsamości: ich zeznania publikowane są jako anonimowe. 

XVII. Przesłuchanie musi być prowadzone przez Inkwizytora osobiście. 

XVIII. Inkwizytor musi być obecny w razie stosowania tortur. 

XIX. W razie doniesienia złożonego po śmierci heretyka lub wyznawcy zakazanych bogów jego ciało zostanie ekshumowane. 

XX. Na życzenie Wielkiego Teogonisty Inkwizytor ma prawo działania na wszystkich terenach zależnych od Imperium. 

XXI. Dzieci heretyków oddane w ręce władz świeckich mają być wychowane i kształcone zgodnie z zaleceniami Inkwizytorów. 

XXII. Wszelkie dobra po skazanych heretykach i wyznawcach Mrocznych Bogów dziedziczy Kult Sigmara. 

XXIII. Inkwizytorzy nie mogą przyjmować prezentów od osób, które mogą mieć cokolwiek wspólnego z procesami. 

XXIIII. Inkwizytorzy muszą działać w zgodzie, pokoju i dla wspólnego dobra. 

XXV. Inkwizytorzy muszą czuwać nad zachowaniem swych podwładnych. 

XXVI. Kwestie nie uregulowane w tym kodeksie muszą być rozstrzygnięte w dobrej wierze przez samych Inkwizytorów.

cdn.

Zachęcam także do POLUBIENIA gry Warheim FS na FB,

dołączenia do BLOGOSFERY oraz komentowania wpisów!

Zapraszam także na forum AZYLIUM, które skupia graczy

Mordheim i Warheim FS.