Oto ja składam tobie, mój panie, przysięgę wierności i posłuszeństwa w czynie i myśli. Wezwany, przybędę, by walczyć w imię władcy mego i Pani z Jeziora. Póki tchu w piersi mej, póki życia, przysięgam chronić ziemie mi podległe i lud poddany przed złem, zarazą, głodem i zepsuciem. Ślubuję wierność zasadom kodeksu rycerskiego. Honor moją tarczą, odwaga mym orężem. Oto ja słowem i krwią pieczętuję świętość przysięgi.
- przysięga rycerska
Obecnie obowiązujący w Bretonni ustrój polityczny jest dość archaicznym tworem, który dominował w Starym Świecie wiele wieków temu. System ten, oparty o przysięgę wierności oraz posłuszeństwa między wasalem a seniorem, nie odwołuje się do abstrakcyjnego pojęcia państwa. Mimo iż Bretonnczycy uważają się za naród co najmniej równy mieszkańcom Imperium, nie ma formalnych podstaw, by uznać Bretonnię za coś więcej niż tylko ziemie zamieszkiwane przez lud pośrednio lub bezpośrednio podległy królowi.
Podstawę systemu feudalnego stanowią chłopi - najliczniejsza warstwa społeczna, zobowiązana do posłuszeństwa i podległości wobec stanu wyższego, czyli szlachty. Chłopi nie składają przysiąg, ponieważ wedle prawa nie mają honoru, co oznacza, że ich słowo nie jest wiążące i nie mogliby dopełnić złożonych przysiąg. Mają jednak swoje obowiązki, nałożone przez pana, który może je egzekwować z całą surowością, nawet z wykorzystaniem fizycznego przymusu.
Szlachta:
Rody szlacheckie są związane przysięgą lenną, składaną wobec seniora. Wasale zapewniają wsparcie militarne w zamian za opiekę. Tak zwany wyższy stan skład się z pięciu głównych warstw, którym z grubsza odpowiadają tytułu szlacheckie. Zdarza się, że szlachcic posiada więcej niż jeden tytuł. W takim przypadku zwyczaj nakazuje, aby tytułować osobę znaczniejszym mianem.
Król:
Na szczycie hierarchii społecznej znajduje się król. Cieszy się pełną niezależnością, co oznacza, że nie jest związany żadnym prawem. To król ustanawia prawa, a słowo władcy jest święte, gdy stanowi wolę króla. To prosty i skuteczny system, jednak obarczony ogromnym ryzykiem w przypadku, gdy na tronie zasiada osoba niekompetentna lub skażona złem. Monarcha stanowi też ostatnią instancję w sprawach sądowych, a także jest obrońcą swych poddanych, przynajmniej w teorii, przed niesprawiedliwością szlachty, nawet wymierzanej w zgodzie z prawem. Następca tronu, Książę Couronne Charles de la Tece d’Or jest zbyt młody by objąć tron, zaś rządzący w imieniu następcy Lord Regent de Gascone, wbrew wielowiekowej tradycji jest najmniej odpowiedzialny spośród nieodpowiedzialnej arystokracji bretonnskiej. Żyje wraz z księciem Charlesem w wielkim pałacu w Couronne, otoczony przez faworyty, pochlebców i niezliczonych służących. Nic dziwnego, że wyzyskiwana miejska biedota Bretonni uważa dworzan za zbiorowisko kłopotliwych, ambitnych politycznie łotrów.
Książe:
Każdym z księstw rządzi udzielny władca. Na terenach mu podległych posiada władzę równą królewskiej, choć nadal pozostaje związany przysięgą lenną z królem. Oznacza to, że książę nie może stanąć przed trybunałem, chyba że złamie prawo królewskie. W odróżnieniu od tronu królewskiego znacznie częściej zdarzało się, że władzę książęcą obejmowali arystokraci występni i podli, jak miało to miejsce chociażby w Mousillon. Książęta dziedziczą ziemię po swych przodkach, lecz za każdym razem muszą odnowić przysięgę lenną wobec króla.
Teoretycznie król może wynieść do godności księcia dowolną osobę, choć prawdziwa władza wiąże się z ziemią i poddanymi, a nie z tytułem. Od początku istnienia Bretonni, jedynie bezpośredni następny Gillesa i Towarzyszy Graala zasługiwali na zaszczyt władania jednym z czternastu księstw.
Baron:
Tytuł barona przysługuje osobie, która otrzymała ziemie z nadania króla, ale nie sprawuje władzy książęcej. Podlega wyłącznie władzy i prawu króla, tak więc baronia pozostaje niezależnym terytorium, wyłączonym spod władzy księcia prowincji, w granicach której leży. Takie nadania nie są jednak zbyt częste. Należy też zauważyć, że jedynie król może wynieść kogoś do godności barona.
Lord:
Tytułem niższym od barona jest lord. Tytuł ten przysługuje wszystkim szlachcicom, którzy otrzymali nadania ziemskie z rąk innej osoby niż król. Podlegają oczywiście władzy królewskiej, ale są także poddanymi księcia prowincji, w której znajdują się ich ziemie, oraz pozostają związani przysięgą lenną z seniorem. Wasale baronów również podlegają władzy książęcej, gdyż niezależność barona nie przechodzi na jego poddanych. Lordowie stanowią przeważającą większość posiadaczy ziemskich w Bretonni.
Rycerz:
Na najniższym poziomie szlachectwa znajdują się rycerze, którzy nie posiadają ziemi i zwykle służą seniorowi w zamian za opiekę i wyżywienie. Należy jednak pamiętać, że wszyscy szlachcice są również rycerzami, jednak ten tytuł jest używany wyłącznie do osób na najniższym szczeblu hierarchii szlacheckiej. W odniesieniu do osób sprawujących wyższe godności należy używać odpowiedniego tytułu.
ciąg dalszy nastąpi...
(a wszystkie wpisy fluffowe opublikowane dotychczas dostępne są w czytelni).
Możecie także zostać Patronami DansE MacabrE i wesprzeć projekt za pośrednictwem strony patronite.pl.
A więcej o moim udziale na patronite.pl znajdziecie TUTAJ. |
You can also become Patrons of DansE MacabrE and support the project through the patronite.pl website.
And more about my participation at patronite.pl can be found HERE. |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz