Każda osada jest inna i stanowi odbicie charakteru klanu, który w niej mieszka. Biorąc pod uwagę chaotyczną i złośliwą naturę szczuroludzi, nietrudno zrozumieć, że każda kolonia skavenów jest wyjątkowa i niepodobna do innych. Niektóre rozciągają się na wielkim obszarze, podczas gdy inne to ciasne systemy przeplatających się tuneli i korytarzy, które nakładają się na siebie niczym splątane więzy sznura.
Osady skavenów można podzielić ze względu na wielkość zajmowanego obszaru i populacji, podobnie jak w przypadku ludzkich miast, miasteczek i wiosek. Największe osady nazywane są miastami. To wielkie kompleksy, w dużej mierze samowystarczalne. Mogą z łatwością pomieścić kilkanaście tysięcy skavenów, chociaż populacja waha się w zależności od panujących nastrojów politycznych. Miasta skavenów mają często podobną liczbę mieszkańców jak ich bliźniacze ludzkie osady na powierzchni, zaś w czasie obfitości pożywienia populacja może być nawet dwukrotnie większa.
Następne pod względem zaludnienia osady skavenów znane są jako nory. Pod względem wielkości i organizacji stanowią odpowiednik miasteczek. Chociaż nie są całkowicie samowystarczalne, zwykle potrafią utrzymać się tak długo, jak długo mogą handlować z innymi osadami, kupując produkty, których same nie wytwarzają. Populacja nory to zwykle kilka tysięcy szczuroludzi.
Najmniejsze ze skaveńskich społeczności zwane są gniazdami. Gniazda przypominają wioski lub osady świata na powierzchni i często są ściśle powiązane z pobliskim miastem, norą lub warownią. Zwykle liczą kilkudziesięciu mieszkańców, choć największe gniazda pod względem rozmiarów zbliżają się do nor szczuroludzi. Gniazda zwykle należą do pojedynczego klanu lub wodza.
Chociaż nie są osadami w ścisłym znaczeniu tego słowa, warownie skavenów zasługują na uwagę. Podobnie jak twierdze zamki i cytadele na powierzchni, warownie to dobrze bronione siedziby, często umiejscowione w centrum społeczności skavenów. To prawdziwe fortece ze ściśle strzeżonymi wejściami i skutecznymi środkami obrony. O ile nie są włączone do nory lub miasta, warownie tradycyjnie towarzyszą gniazdom, które zapewniają siłę roboczą, dochody i wojska zaciężne.
Skaveńskie miasta najczęściej są zwarte i obejmują oszałamiającą liczbę budowli upchanych na małej przestrzeni. Jednakże skaveny nie są wielkimi budowniczymi, nie sięgają myślami daleko i klecą prowizoryczne chaty, które wystarczają w danej chwili. Skaven wolałby raczej ukraść dom niż zbudować nowy. A jeśli nie można ukraść sąsiedniego domu, zazdrosny szczuroczłek nie będzie miał oporów przed podkopaniem fundamentów, by ten się zawalił.
Miasta szczuroludzi wypełniają byle jak sklecone konstrukcje z drewna, odchodów i błota. Domy trzymają się jedynie dzięki ciężkiej pracy niewolników, którzy je podpierają i odbudowują. Niewiele budowli ma fundamenty, a jeśli nawet, to tylko dlatego, że wybudowali je ludzie lub krasnoludy. Z powodu prowizorycznego budownictwa ogień stanowi dla osad skavenów znaczne zagrożenie, a budynki często i regularnie się zawalają. Styl budowli zależy całkowicie od umiejętności i pomysłowości robotników. Niektóre budynki konstruowane przez uzdolnionych niewolników - ludzi i krasnoludów - są solidniejsze i trwalsze, lecz takie gmachy zarezerwowane są dla najważniejszych skavenów. Czasami takie budynki stawiane są według jakiegoś rozsądnego planu, wzdłuż ścieżek, czy nawet dróg, ale taka jakość także jest zawsze zasługą inwencji niewolników, a nigdy przemyślności skavenów. Nawet lepsze budynki rzadko bywają wykończone, głównie z powodu krótkiego życia niewolników i samych skavenów, zatem większość osad składa się z niedokończonych i podnoszonych budowli.
Jedynym wyjątkiem wśród marnych i niestabilnych konstrukcji są świątynie Rogatego Szczura, gdzie ambitne skaveny, próbując wkupić się w łaski Szarych Proroków, składają w ofierze odłamki Upiorytu i niewolników. Niemal wszystkie świątynie posiadają wysokie na trzynaście pięter dzwonnice, które symbolizują liczbę Panów Rozkładu. Pod wieżą, położony jest labirynt, używany jako narzędzie do wieszczenia, a także jako miejsce inicjacji uczniów oraz doskonały sposób na dokonywanie egzekucji niepożądanych jednostek. Labirynt poświęcony jest Rogatemu Szczurowi i tych, którzy potrafią przez niego przejść, uznaje się za kierowanych wolą boga skavenów.
Skaveny nie lubią kątów prostych. Preferują gładkie tunele, zaokrąglone i wyglądające niemal na organiczne. W zależności od przeznaczenia korytarzy, rozmiary mogą się znacznie różnić. Tunele przeznaczone dla pojedynczych skavenów często nie przekraczają półtora metra średnicy. Biorąc pod uwagę zręczność i gibkość szczuroludzi, zapewnia im to dość miejsca do manewrowania. Z drugiej strony istnieją także wielkie trakty, które mają umożliwiać przemieszczanie się pojazdów i oddziałów, w związku z czym mogą osiągać duże rozmiary.
Drążenie tuneli i przejść to zadanie niewolników, którymi mogą być skaveny, ludzie, elfowie lub krasnoludowie. Łopaty, oskardy, szpadle i inne górnicze narzędzia używane są do poruszania i odrzucania wielkich mas ziemi, kamieni i skały w celu stworzenia przejścia. Większe osady skavenów przemyślnie zajmują potężne jaskinie naturalne, łącząc je z systemem wykopanych tuneli i komór. Rzemieślnicy asystują w wykończeniu tuneli, dbając, by były stabilne i miłe dla skaveńskiego oka. Upodobania skavenów często wydają się niezrozumiałe, zwłaszcza dla ras żyjących pod ziemią, takich jak krasnoludy.
Skaveny nie są przywykłe do prywatności, drzwi to rzadki widok w Podmroku. Wiele wysokiej rangi i wpływowych skavenów zamyka osobiste komnaty drewnianymi lub kamiennymi drzwiami, albo za pomocą żelaznych krat i wrót w celu zatrzymania niechcianych intruzów i skrytobójców. Prywatność to luksus, który nie jest dostępny dla zwykłego szczuroczłeka. Żyjące pod ziemią skaveny nie budują okien. Jedynym wyjątkiem są fortyfikacje obronne, wyposażone w wykusze i otwory strzelnicze.
Obszary sypialne wykorzystywane przez skaveny to miejsca publiczne i często związane z konkretnym klanem. Skaveny budują legowiska ze wszystkiego, co znajdą, od gnijącej słomy, przez zwierzęce skóry i futra, do starych ubrań i szmat. Miejsce w legowisku zależy od statusu społecznego danego skavena. Najbardziej wpływowi osobnicy śpią na szczycie stosu ciał. Im dalej leży skaven, tym niżej znajduje się w hierarchii społecznej.
Obszary gęsto zaludnione przez skaveny cuchną szczurzą uryną. Dzieje się tak po części ze względu na fakt, że skaveny zostawiają niewielkie ślady moczu, gdziekolwiek się udają. W ten sposób z łatwością identyfikują po zapachu własne ślady, a także te, które zostawili ich rodacy i sprzymierzeńcy. Skaveny nie znają pojęcia wychodków. Niemal dowolne dogodne miejsce, choć trochę oddalone od przejścia wydaje się być idealne do ulżenia sobie.
ciąg dalszy nastąpi...
(a wszystkie wpisy fluffowe opublikowane dotychczas dostępne są w czytelni).
